Historyczna dzielnica Gorzowa, położona na wschód od Bramy Santockiej (dzisiaj okolice zbiegu ulic Dzieci Wrzesińskich i Herberta), z granicą wzdłuż rzeki Warty w kierunku Santoku (od południa) i terenami położonymi na północ od miasta, w kierunku dzisiejszych Strzelec Krajeńskich. Najważniejsze przedmieście średniowiecznego Landsbergu.
Pierwotnie jego najważniejszymi obiektami były: Brama Santocka, średniowieczna kaplica św. Gertrudy, szpital przeznaczony dla podróżnych i pielgrzymów oraz cmentarz św. Gertrudy. Przypuszczalnie już wtedy istniały też zabudowania mieszkalne i gospodarcze. W XV w. na Przedmieściu Santockim wybudowana została przez Krzyżaków cegielnia, a dokumenty z 1565 roku potwierdzają też istnienie owczarni (później miejski folwark). W XVI w. znajdowały się tu liczne winnice, ogrody i folwarki. Wielokrotnie niszczone (przez grabieże, powodzie, pożary i wojny) i odbudowywane.
W 1565 roku Przedmieście ucierpiało na skutek huraganu, który zniszczył m.in. domy, cegielnię, owczarnię, a także wyrządził szkody w sadach i winnicach. Dużo zniszczeń przyniosły pożary. W marcu 1571 roku spłonęło pięć domów mieszkalnych, 32 zabudowania i owczarnia. Równie duże straty wyrządził pożar w 1588 roku. Największy wybuchł w 1768 roku. Zginęło wówczas siedem osób, spłonęło niemal całe Przedmieście, kościół Zgody (wybudowany w latach 1696-1704 w miejsce kaplicy św. Gertrudy, która uległa zniszczeniu pomiędzy 1632 i 1636 rokiem), szpital i folwarki. Dzielnica niszczona była również przez działania wojenne (m.in. w 1326 i 1433 roku), a największe straty przyniosła wojna 30-letnia (1618-1648).
Po każdym zniszczeniu Przedmieście było odbudowywane, dzięki czemu zyskiwało na znaczeniu. W 1748 roku powstała tu pierwsza gospoda, a przed 1769 rokiem wybudowano m.in. ok. 30 domów, w tym 12 bliźniaczych, położonych wzdłuż dzisiejszej ulicy Teatralnej. W latach 1770-1777 odbudowany został kościół Zgody. W XVIII w. na Przedmieściu Santockim powstał garnizon z placem ćwiczeń, domem komendanta wybudowanym obok Bramy Santockiej i kościołem garnizonowym (wybudowanym za bramą). W późniejszym okresie powstały tu także m.in.: manufaktura tekstylna Jonasa Werkmeistera (w drugiej połowie XVIII w.), młyn olejowy i Krajowy Dom Ubogich (w 1801 roku). W latach 1827-1828 wyburzona została Brama Santocka łącząca Przedmieście z miastem. Na splantowanym terenie powstał Paradeplatz (Plac Parad). W 1848 roku wybudowano pierwszy budynek szpitala przy obecnej ulicy Szpitalnej, a w latach 1872-1873 teatr (obecnie Teatr im. Juliusza Osterwy). W 1899 roku uruchomiono tu linię tramwajową.
Zarys Przedmieścia Santockiego utrwalony został na kliku sztychach. Brak zabudowy na pochodzącej z około 1650 roku panoramie Landsbergu Matthäusa Meriana St. może świadczyć o dużych zniszczeniach poczynionych na Przedmieściu przez wojnę 30-letnią. Nową zabudowę dzielnicy widać na panoramie Daniela Petzolda datowanej na lata 1710-1715.
Głównymi traktami Przedmieścia Santockiego były drogi do Santoku (w kierunku wschodnim, obecnie ulica Warszawska, wcześniej m.in. Zechower Strasse) i Strzelec Krajeńskich (w kierunku północnym, obecnie ulica Walczaka, wcześniej m.in. Friedebergerstraße). Do najważniejszych zabytków Przedmieścia należą: kościół Zgody (dzisiaj znany jako "biały kościół") i kościół pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego (wybudowany w latach 1905-1907 na miejscu dawnej świątyni z 1855 roku) z zabytkowym cmentarzem świętokrzyskim, dom fabrykanta Gustava Schrödera (obecnie Muzeum Lubuskie) wraz z unikatowym ogrodem dendrologicznym, dawny Dom Ubogich, kompleks byłego Szpitala Miejskiego i teatr. W granicach Przedmieścia leży park Siemiradzkiego (kiedyś znany jako Schanzen i Quilitpark), jeden z największych i najstarszych parków miejskich, powstały w latach 60. XIX wieku. Nie zachowała się eklektyczna i secesyjna zabudowa jednego z najważniejszych przedwojennych placów w mieście - Paradeplatz, usytuowany na nim pomnik Germanii, a także pawilon poświęcony filozofowi i teologowi protestanckiemu Friedrichowi Schleiermacherowi, wybudowany koło kościoła Zgody.
Do 1945 roku Przedmieście Santockie funkcjonowało m.in. jako Vorstadt vorm Zantocher Tor (odnotowane m.in. w 1565 roku), Zantochtorische Vorstadter (1623), Zantocher Thore (1661), Zantocher Vorstadt (1784) i Neustadt Zantocher Vorstadt (1863).
Znanych jest kilku naczelników dzielnicy: Schönrock (imię nieznane, odnotowany w 1810 roku, z zawodu bednarz), Heinrich Bode (odnotowany w latach 1857-1863, kołodziej), Paul Steinberg (odnotowany w 1894 roku, kupiec), Wilhelm Herrmann (odnotowany w 1899 roku, fotograf), Paul Dermietzel (przed 1908 rokiem, drukarz i wydawca), Franz Fabienke (odnotowany w 1913 roku, kupiec) i Edmund Schettler (odnotowany w 1925 roku, kupiec).
Nazwa Przedmieście Santockie używana była jeszcze w latach 30. ub. wieku. Z czasem, w związku z rozbudową miasta, granice dzielnicy zostały zatarte. Część Przedmieścia została przypisana do Nowego Miasta. [ Dane na dzień: 27.05.2014 ]