Żużlowiec i trener. Zawodnik Stali Gorzów Wlkp (1956-1971). Drużynowy mistrz oraz wicemistrz świata, indywidualny i drużynowy mistrz oraz wicemistrz Polski. Jeden z najlepszych żużlowców w historii Stali Gorzów. Pierwszy gorzowski żużlowiec powołany do kadry narodowej. Także bokser. W 2017 roku został uhonorowany tytułem Wybitny Reprezentant Stali Gorzów.

Urodzony w miejscowości Świerczewo. Zmarł w Gorzowie Wlkp. Karierę sportową rozpoczął jako bokser Stali Gorzów Wlkp. Był m.in. wicemistrzem okręgu zielonogórskiego w wadze koguciej i mistrzem w piórkowej. Startował też na motokrosie w klasie 125 ccm. W 1956 roku rozpoczął starty na żużlu. W 1961 roku przyczynił się do historycznego awansu Stali Gorzów do I ligi (wówczas najwyższa klasa rozgrywkowa). Zdobywca dwóch medali indywidualnych mistrzostw Polski [IMP]: złotego (1970 – pierwszy tytuł IMP zdobyty przez żużlowca Stali) i srebrnego (1968). W innych finałach zajmował odpowiednio: 14. miejsce (1964), 13. miejsce (1965) i 14. miejsce (1969). Wielokrotny uczestnik finałów Złotego Kasku (1963 – 13. miejsce, 1965 – 8. miejsce, 1966 – 12. miejsce, 1967 – 11. miejsce, 1968 – 7. miejsce, 1969 – 11. miejsce i 1970 – 10. miejsce). Drużynowy mistrz (1969) i wicemistrz Polski (1964-1966, 1968 i 1971). Indywidualny (1969) i Drużynowy (1968 i 1969) Mistrz Federacji Stal. Ma na swoim koncie wiele sukcesów indywidualnych, m.in. Puchar Przewodniczącego MRN w Pile (1961 i 1962), Puchar I Sekretarza KM PZPR w Gorzowie (1965 i 1966, turnieje par wygrane razem z Andrzejem Pogorzelskim).

Członek kadry narodowej. Drużynowy mistrz świata [DMŚ] (1966) i dwukrotny brązowy medalista DMŚ (1968 i 1970). W 1970 roku był rezerwowym w finale indywidualnych mistrzostw świata, w którym startując za zawodników niezdolnych do jazdy, zdobył 4 punkty (rezerwowych zawodników nie klasyfikowano). Uczestnik trójmeczów z reprezentacjami ZSRR i Czechosłowacji (1963), test-meczów z Wielką Brytanią (1966), Czechosłowacją (1966) i ZSRR (1964, 1967 i 1968).

Punty zdobyte przez Edmunda Migosia w okresie startów w Stali Gorzów⁽¹⁾, II liga: 5 (1956), 61 (1957), 101 (1958), 143 (1959) i 125 (1960). Średnia biegopunktowa – II liga: 2,66 (1961), I liga: 1,90 (1962), 2,00 (1963), 2,26 (1964), 2,28 (1965); 2,41 (1966), 2,20 (1967), 2,28 (1968), 2,23 (1969), 2,03 (1970) i 1,25 (1971).

Karierę zakończył po ciężkim wypadku, jakiemu uległ w maju 1971 roku podczas treningu na gorzowskim torze. W wyniku doznanych obrażeń nie powrócił do pełnej sprawności fizycznej. Później, przez kilka lat, pracował jako trener z juniorami Stali. Uchodzi, obok Kazimierza Wiśniewskiego, za odkrywcę i pierwszego trenera Edwarda Jancarza.

W 1970 roku wygrał plebiscyt sportowy "Gazety Lubuskiej" na najlepszego sportowca województwa zielonogórskiego. W latach 1978-1980 na żużlu startował jego syn Edmund Migoś, a w latach 2008-2013 jego wnuk Łukasz Cyran. W 2016 roku Romuald Liszka zrealizował film pt. Edmund Migoś – Zapomniany?, opowiadający o życiu i karierze żużlowca. Pochowany jest w Alei Zasłużonych na cmentarzu komunalnym w Gorzowie Wlkp. W 2019 roku został upamiętniony pomnikiem ustawionym przy ulicy Grobla na Zawarciu. [ Dane na dzień: 23.04.2019 ]