Niewielka ulica Starego Miasta, prowadząca ze Starego Rynku w kierunku Warty. W przeszłości od strony rzeki zakończona furtą. Być może wytyczona już w chwili powstania miasta.

Najstarszy znany zapis o niej pochodzi z 1566 roku, gdy w dokumentach miejskich wspomniano o zarazie, jaka wybuchła przy Entenstraße i która pochłonęła ok. 900 osób. Do 1910 roku, do czasu wybudowania wiaduktu, przy jej południowym krańcu przebiegały tory kolejowe. Przed wojną znana jako Entengaße i Wilhelmstraße – na cześć króla pruskiego Fryderyka Wilhelma III. W 1945 roku nazwana Lutycką, od nazwy plemion zachodniosłowiańskich (Lutyków). W połowie lat 60., po zmianie zabudowy ulicy Obotryckiej, wyjście Lutyckiej z Rynku zostało zabudowane budynkiem mieszkalno-usługowym z dużą przechodnią bramą. Przez wiele lat Lutycka, łącząca ulicę Obotrycką z ulicą Spichrzową, była alternatywnym przejściem z centrum miasta w kierunku mostu Staromiejskiego. W 1997 roku brama została zamknięta przez właścicieli kamienicy, co spotkało się z protestem mieszkańców Gorzowa. Trwający od tego czasu spór sprawił, że mała, licząca kilkadziesiąt metrów uliczka stała się jedną z najbardziej rozpoznawalnych ulic w mieście. Pod koniec lat 90. dodatkowo spopularyzował ją Gambrinus (Jerzy Zysnarski) w tygodniku "Ziemia Gorzowska". Kwestia jej otwarcia dla mieszkańców miasta stała się częstym tematem jego felietonów.

Ulice łączące się z ulicą Lutycką: Obotrycka i Spichrzowa. [ Dane na dzień: 8.01.2015 ]