Znana też jako Teresa Kostrzewska-Przanowska. Nauczycielka, poetka, działaczka społeczna.

Urodzona w Radomiu. Z Gorzowem związana od 1951 roku. Zmarła tamże. W Warszawie ukończyła prywatną pensję. Po wybuchu I pierwszej wojny światowej wraz z rodziną znalazła się w Moskwie. W 1919 roku jako nauczycielka organizowała szkołę podstawową w Kopciówce koło Grodna, potem przez 17 lat była jej dyrektorem. W swojej szkole wielokrotnie gościła ojca Maksymiliana Kolbe, który był też jej spowiednikiem. Podczas II wojny światowej działała w AK (ps. "Ziemia", "Wiara"), redagowała konspiracyjne pismo, pisała patriotyczne artykuły, szkoliła sanitariuszki. Po wojnie wraz z córkami i matką przesiedlono ją na Ziemie Zachodnie. Tutaj też po wielu miesiącach spotkała się z mężem Stanisławem, nauczycielem i działaczem społecznym, który w czasie wojny walczył z okupantem. Jako nauczycielka pracowała w Skwierzynie, potem w Myśliborzu, a od 1951 do 1966 roku w Gorzowie Wlkp. - w Ogólnokształcącym Liceum dla Pracujących i Liceum Korespondencyjnym. W 1966 roku, po 50 latach pracy nauczycielskiej, przeszła na emeryturę. Pisała m.in. do "Tygodnika Katolickiego". W 1971 roku opublikowała swoje wspomnienia w zbiorze opowiadań Mój dom nad Odrą, wydanym przez Lubuskie Towarzystwo Kultury. Tuż przed śmiercią napisała wiersz pt. Trzeba. Podczas ceremonii pogrzebowej, która odbyła się na cmentarzu komunalnym przy ul. Żwirowej w Gorzowie, wiersz ten wyrecytowała jedna z jej uczennic. [ Dane na dzień: 7.12.2020 ]