Profesor literatury, filolog pochodzenia żydowskiego. Romanista. Uznany znawca historii francuskiej. Także pisarz i dziennikarz.

Urodzony w Landsbergu (obecnie Gorzów). Zmarł w Dreźnie (NRD, obecnie Niemcy). Okres młodzieńczy spędził w Berlinie. Wielki wpływ na jego wychowanie miał jego starszy brat Georg Klemperer, który był znanym berlińskim lekarzem. Przez dłuższy czas nie miał skrystalizowanych poglądów dotyczących swojego zawodu. Przerwał nawet naukę w szkole średniej, aby terminować w domu handlowym, myślał o karierze kupca, a nawet podróżnika. Pod wpływem swojej rodziny, a szczególnie brata - Georga, zdecydował się zdać maturę. Przez dwa lata uczęszczał do Królewskiego Gimnazjum w Landsbergu, zdając maturę w 1902 roku. Jak wspominał, w szkole średniej w tym czasie nie było antysemityzmu. Spotkał się z ówczesnym rabinem, dr. Elsassem. Był zwolniony z uczęszczania na religię. Sam należał do wyznania mojżeszowego zreformowanego, stąd nie chodził do synagogi w Landsbergu. Sam uważał się za Niemca wyznania mojżeszowego.

Po zdaniu matury podjął studia w Monachium, Berlinie i Francji. Nie miał większych kłopotów z rozpoczęciem kariery naukowej. W 1913 roku napisał pracę doktorską pod kierunkiem Franza Munckera i Hermanna Paula: Die Vorgänger Friedrich Spielhagens. Pracę habilitacyjną poświęconą Monteskiuszowi napisał pod kierunkiem Karla Yossiera w 1914 roku, po swoim pobycie w Paryżu. Zajmował się także pracą dziennikarską i literacką w Berlinie (1905-1912).

Istotne znaczenie dla niego miało małżeństwo z Evą Schlemmer, zawarte 16 maja 1906 roku. Idąc śladami swoich braci Georga i Bertholda, przyjął chrzest i przystąpił do Kościoła ewangelickiego (1912). W lipcu 1916 roku został skierowany do Urzędu Kontroli Prasy i Książek do Kowna. Pracując jako cenzor wojskowy, poznał stosunki polsko-litewskie na terenach wschodnich, a także problematykę tzw. Żydów Wschodnich (Ostjuden). W Kownie przebywał w jadłodajniach (restauracjach) niemieckich, polskich, litewskich i żydowskich. Już pod koniec I wojny światowej został przeniesiony do wydziału cenzury w Lipsku. Poznał szczegółowo problemy związane z uzyskaniem niepodległości przez państwo polskie po I wojnie światowej, o czym pisze jednak bardzo ogólnie.

Po I wojnie światowej przez krótki okres był profesorem nadzwyczajnym na uniwersytecie w Monachium, a następnie (w latach 1920-1935) pracował jako profesor zwyczajny na politechnice w Dreźnie (Technische Hochschule Dresden). W tym okresie, oprócz pracy ze studentami, wydał liczne opracowania dotyczące literatury francuskiej. W latach 1925-1931 opublikował Historię literatury francuskiej w pięciu tomach, a w 1933 roku Pierre Corneille.

1 maja 1935 roku Viktor Klemperer został zwolniony z uczelni. Przeniesiono go w stan spoczynku. Z początkiem 1941 roku zobowiązany został do noszenia "gwiazdy żydowskiej" i zmuszony do podjęcia pracy. Pracował w firmach Willy'ego Schlütera, Adolfa Bauera (fabryka kartonaży) i zakładach Thiemig i Möbius (przeróbka papieru). Od 1936 roku zaczął robić notatki dotyczące słownictwa, jak i używanego języka propagandy. Udało mu się przedstawić zjawiska językowe charakterystyczne dla tego okresu historii Niemiec. W ten sposób powstała znana książka LTI [Linqua Tertii Imperii] (wyd. pol.: LTI. Notatnik filologa, Kraków, 1983).

W 1939 roku zaczął pisać bardzo cenną książkę wspomnieniową dotyczącą całej rodzinny Klempererów, głównie okresu do I wojny światowej: Curriculum vitae. Erinnerungen eines Philologen 1881-1918 (wyd. w 1989 roku). Materiały-rękopisy do tej książki zachowały się dzięki ofiarności jego żony Ewy, która przewoziła je do znajomej lekarki, dr Annemarie Köhler, do Pirny, aby nie dostały się do rąk policji - tym bardziej że od 1940 roku miejsca pobytu Klemperera były wielokrotnie przeszukiwane, najpierw dom w Dölzschen, a później już domy dla Żydów w Dreźnie.

II wojnę światową przeżył w Dreźnie, dzięki małżeństwu z Niemką - Ewą Schlemmer, chociaż pod koniec wojny groziła mu deportacja do obozu koncentracyjnego. W końcu pojawił się u niego lęk o własne życie, z czasem przeradzający się w obsesję śmierci. Ocalał tylko dlatego, że 13 lutego 1945 roku zbombardowano Drezno. Udało mu się wydostać z miasta i jako uciekinier dostał się do Bawarii. Ucieczkę tę opisał w książce Und so ist alles schwankend (dzienniki od czerwca do grudnia 1945, wyd. Berlin, 1997).

Z Monachium wyjechał w maja 1945 roku, a w czerwcu tegoż roku powrócił do Drezna, do swego domu w Dölzschen. Następnie wstąpił do Komunistycznej Partii Niemiec. W 1950 roku został deputowanym do Izby Ludowej NRD, a 1953 roku został członkiem Niemieckiej Akademii Nauk w Berlinie. Był profesorem uniwersytetu w Greifswaldzie (1947-1948), w Halle (1948-1960) i Berlinie (1951-1954). Zmarł w Dreźnie i został pochowany na cmentarzu w Dölzschen.

Tadeusz Borowski dedykował mu opowiadanie Muzyka w Herzenburgu (ze zbioru Pożegnanie z Marią, 1947). Jego imię (134348 Klemperer) nosi planetoida odkryta w 1992 roku przez Freimuta Borngena z Karl Schwarzschild Observatory w Tautenburgu. W 1995 roku otrzymał pośmiertnie nagrodę miasta Monachium imienia Rodzeństwa Scholl. [ Dane na dzień: 22.05.2012 ]