Żużlowiec i trener. Wychowanek i zawodnik » Stali Gorzów Wlkp. (1984-1997 i 2000-2002). Także trener jej drużyny młodzieżowej (od końca 2022 roku). Reprezentant Polski. Młodzieżowy wicemistrz Europy. Wielokrotny medalista mistrzostw Polski seniorów. Zdobywca Indywidualnego Pucharu Polski, Złotego, Srebrnego i Brązowego Kasku. Upamiętniony tablicą w » Alei Sław Stali Gorzów na koronie » Stadionu im. Edwarda Jancarza (2016). W 2017 roku został uhonorowany tytułem » Wybitny Reprezentant Stali Gorzów.

Urodzony w Gorzowie. Jeden z największych talentów gorzowskiego żużla od czasów legendarnego » Edwarda Jancarza i kreowany na jego następcę. Żużlowego rzemiosła uczył się na minitorze wybudowanym obok rodzinnego domu w Marwicach koło Gorzowa. Licencję zawodniczą uzyskał w 1984 roku, a już dwa lata później należał do najlepszych juniorów w Polsce, zdobywając m.in. tytuł młodzieżowego mistrza Polski w jeździe parami (z » Jarosławem Gałą i Cezarym Owiżycem) oraz Brązowy Kask. W 1986 roku zdobył tytuł młodzieżowego indywidualnego wicemistrza Polski, a w latach następnych trzy razy tytuł mistrza Polski w tej kategorii wiekowej (1987, 1988 i 1989). W 1987 roku w Zielonej Górze został indywidualnym wicemistrzem Europy juniorów (turniej, którego dzisiejszym odpowiednikiem są mistrzostwa świata juniorów). W 1988 roku - jeszcze jako junior - zdobył Złoty Kask, a w 1989 roku Indywidualny Puchar Polski.

Przyczynił się do zdobycia przez Stal trzech srebrnych (1984, 1992 i 1997) oraz dwóch brązowych (1987 i 2000) medali drużynowych mistrzostw Polski. Mistrz (1992, z » Ryszardem Franczyszynem i » Piotrem Paluchem), dwukrotny wicemistrz (1987 i 2003 – jako zawodnik ZKŻ Zielona Góra) i czterokrotny II wicemistrz Polski par klubowych (1988, 1989, 1994, 1997). W 1994 roku we Wrocławiu zdobył tytuł indywidualnego wicemistrza Polski, przegrywając dodatkowy bieg o złoty medal z » Tomaszem Gollobem (Polonia Bydgoszcz). Startował w finale indywidualnych mistrzostw świata, zajmując w duńskim Vojens 15. miejsce (1994). Czterokrotnie reprezentował Polskę w finałach mistrzostwach świata par (1988, 1989, 1991 i 1993), także nie odnosząc znaczących sukcesów. Bronił też barw narodowych w eliminacjach drużynowych mistrzostwach świata.

W 1998 roku odszedł z Gorzowa i na dwa lata związał się z drużyną Stali Van-Pur Rzeszów. Przyczynił się do zdobycia przez nią brązowego medalu DMP (1998), a gdy rok później zespół spadł do niższej ligi, powrócił do Gorzowa. Bronił barw Stali do końca 2002 roku, zdobywając z nią m.in. kolejny brązowy medal DMP (2000). Odszedł ponownie w 2002 roku, gdy Stal Gorzów – po raz pierwszy od 40 lat – opuściła najwyższą klasę rozgrywek. Średnia biegopunktowa Piotra Śwista w okresie startów w Stali Gorzów: 0,811 (1985), 1,829 (1986), 2,376 (1987), 2,584 (1988), 2,591 (1989), 2,741 (1990), 2,292 (1991), 2,444 (1992), 2,300 (1993), 2,172 (1994), 2,494 (1995), 2,125 (1996), 2,191 (1997), 1,894 (2000), 1,882 (2001) i 1,756 (2002).

Jego decyzja o ponownej zmianie barw klubowych w 2003 roku wywołała wiele kontrowersji. Zawodnikowi zarzucono pozostawienie drużyny w trudnej sytuacji kadrowej i finansowej, a także przejście do Zielonej Góry - odwiecznego rywala gorzowian. W ZKŻ Quick Mix Zielona Góra (obecnie Falubaz) startował w latach 2003-2005, zdobywając m.in. srebrny medal mistrzostw Polski par klubowych (2003, razem z » Rafałem Okoniewskim i Andrzejem Huszczą). W 2006 roku po raz pierwszy w karierze zdecydował się na starty poza ekstraligą. Był zawodnikiem TŻ Lublin (2006), łotewskiego Lokomotivu Daugavpils (2007-2008) startującego w polskiej I lidze, Polonii Piła (2009-2010), Kaskadu Równe (2011, ukraiński zespół startujący w rozgrywkach polskiej II ligi), Victorii Piła (2012-2015) i Polonia Piła (2016). W 2016 roku zakończył karierę sportową.

Startował też w ligach zagranicznych. W Wielkiej Brytanii w drużynie Pirates Pool (2007), w Szwecji bronił barw Smederny Eskilstuna (1992-1994), Ornarny Mariestad (2002), Vargarny Norrkoping (2003), Indianderny Kumla (2004), Rosspigarny Hallstavik (2005) i Hammarby Stockholm (2008). W Danii startował w HSK Holsted (2008) i EMS Esbjerg (2009 i 2010), w Niemczech w MC Post Liepzig (1997-2001), MC Gustrow (2002 i 2005) oraz SC Neuenknick (2004), a we Włoszech w MC La Favorita Sarego (2008).

Według ekspertów duży wpływ na jego karierę miała ciężka kontuzja, jakiej doznał w 1990 roku w Wiener-Neustadt (Austria) podczas półfinału mistrzostw świata par, i trwająca wiele miesięcy rehabilitacja. W sezonie 2011 był jeżdżącym trenerem Kaskadu Równe. W grudniu 2016 roku w Alei Sław na koronie stadionu Stali odsłonił pamiątkową tablicę z odciskiem własnej dłoni. [ Dane na dzień: 5.02.2018 ]