Żużlowiec. Wychowanek i zawodnik Stali Gorzów (1973-1984). Wielokrotny drużynowy mistrz Polski, mistrz Polski w jeździe parami, a także wicemistrz Polski juniorów. Reprezentant Polski.
Urodzony w Gorzowie. Trenował szermierkę w Warcie Gorzów. Później zainteresował się żużlem. Licencję zawodniczą uzyskał w 1973 roku, a pierwsze punkty ligowe zdobył w 1976. Czterokrotny drużynowy mistrz (1976, 1977, 1978 i 1983) oraz czterokrotny drużynowy wicemistrz Polski (1974, 1979, 1981 i 1984), mistrz (1981) i wicemistrz Polski par (1980, oba tytuły zdobyte wspólnie z Jerzym Rembasem). Dwukrotnie bronił barw Stali w Drużynowym Pucharze Polski, przyczyniając się do zajęcia przez gorzowian drugiego (1979) i trzeciego (1980) miejsca. W 1980 roku zajął 10. miejsce w finale indywidualnych mistrzostw Polski (Leszno). W latach 1980-1981 dwukrotnie startował w czteroturniejowych rozgrywkach o Złoty Kask, zajmując odpowiednio 10. i 11. miejsce. Jego największym indywidualnym osiągnięciem jest awans do finału kontynentalnego indywidualnych mistrzostw świata (odpowiednik półfinału IMŚ) w 1981 roku, w którym zajął 14. miejsce (Praga).
Jest indywidualnym wicemistrzem Polski juniorów (1979, Leszno), startował w finałach Brązowego Kasku (1976, Łódź - szóste miejsce; 1977, Gdańsk - drugie miejsce) i Srebrnego Kasku (1979, Zielona Góra - drugie miejsce).
Średnia biegopunktowa Marka Towalskiego w okresie startów w Stali Gorzów: 0,00 (1973), 0,89 (1976), 1,18 (1977), 1,69 (1978), 1,67 (1979), 2,34 (1980), 2,304 (1981), 1,575 (1982), 1,488 (1983) i 1,400 (1984). Po zakończeniu kariery przez kilkanaście lat mieszkał w Niemczech. Odznaczony m.in. Brązowym Krzyżem Zasługi (2019). [ Dane na dzień: 1.04.2019 ]