Żużlowiec, wychowanek Zgrzeblarek Zielona Góra. Zawodnik Stali Gorzów Wlkp. (1977-1980). Dwukrotny drużynowy mistrz Polski i dwukrotny indywidualny wicemistrz Polski.

Urodzony w Świebodzinie (woj. zielonogórskie). Zmarł w Niemczech. Licencję żużlową zdał w wieku 20 lat. Jako zawodnik Falubazu Zielona Góra (do 1973 roku Zgrzeblarki) zdobył brązowy medal drużynowych mistrzostw Polski [DMP] (1973), tytuł młodzieżowego indywidualnego mistrza Polski (1975) i Srebrny Kask (1975). W 1976 roku zdecydował się przejść do Stali Gorzów, za co został zawieszony przez Główną Komisję Sportu Żużlowego [GKSŻ] na dwa lata. Ostatecznie w połowie 1976 roku zezwolono mu na starty w Anglii - w najsilniejszej wówczas lidze świata. Jako "Boley" Proch bronił barw drużyn Reading Racers (1976 i 1977) oraz Leicester Lions (1977). W 1977 roku GKSŻ anulowała resztę karencji i zezwoliła B. Prochowi na starty w Gorzowie.

W barwach Stali odniósł największe swoje sukcesy. Przyczynił się do zdobycia przez gorzowski zespół dwóch złotych medali DMP (1977 i 1978) oraz jednego srebrnego (1979). Wywalczył także tytuł mistrza Polski par klubowych (1978, wraz z Edwardem Jancarzem). Indywidualnie wywalczył tytuł wicemistrza Polski (1978), a w rozgrywkach o Złoty Kask zajął drugie miejsce (1978). Również drugie miejsce zajął w prestiżowym Memoriale im. Alfreda Smoczyka (1978). Był też członkiem kadry narodowej. W 1977 roku zdobył srebrny medal drużynowych mistrzostw świata, a w najlepszym dla siebie 1978 roku wywalczył piąte miejsce w mistrzostwach świata par (z E. Jancarzem) i ósme miejsce w finale kontynentalnym IMŚ. Jego średnia biegopunktowa w barwach Stali Gorzów wynosiła: 2,33 (1977), 2,46 (1978), 2,02 (1979) i 2,00 (1980).

W 1981 roku, za sprawą byłego trenera Stali Gorzów Ryszarda Nieścieruka, przeszedł do Polonii Bydgoszcz, w której startował do 1987 roku. W tym czasie zdobył m.in. srebrny medal indywidualnych mistrzostw Polski (1985), Złoty Kask (1981) i dwa srebrne medale DMP (1986 i 1987).

W połowie 1987 roku wyjechał z zespołem Polonii na towarzyski mecz do Holandii, odmawiając powrotu do Polski. Pozostał w Holandii, a potem osiadł w Niemczech. Zakończył karierę sportową i pracował jako rehabilitant i terapeuta w szpitalu. W latach późniejszych okazjonalnie przyjeżdżał do Polski. Przed śmiercią chorował na serce. [ Dane na dzień: 12.04.2014 ]