Dzwon z 1498 roku. Najstarszy dzwon w mieście, zawieszony na wieży katedralnej w niedostępnym barokowym hełmie z latarnią.
Dzwon o wadze ok. 135 kg, wysokości 62 cm, obwodzie górnej krawędzi 98 cm (przy hełmie), obwodzie wieńca 192 cm (dolna krawędź) i średnicy 60 cm, koronie o wysokości 12 cm, wykonany z brązu przez mistrza ludwisarstwa Jakoba Martena z Elbląga. Po raz pierwszy wspomniany w 1526 roku jako dzwon zegarowy wybijający kwadranse. W 1708 roku został przedziurawiony piorunem (ubytek w górnej części płaszcza 8 x 3 cm) i stracił jeden z czterech kabłąków. Od tej pory dzwon niemy. Przez wiele lat uważany za zniszczony wraz z niżej umieszczonymi dzwonami katedralnymi, przetopionymi w czasie I wojny światowej na cele militarne. Odnaleziony dopiero w 2007 roku podczas prac remontowych. Na dzwonie umieszczono inskrypcję: Ave Maria Gracia Plena Dominus Tecum a.d. MCCCCXCVIII - Α - Ω. (Bądź pozdrowiona, Mario, pełna łaski, Pan z Tobą. W roku Pańskim 1498). Obok zachował się mało czytelny wizerunek Matki Boskiej i prawie niewidoczny - prawdopodobnie - znak odlewnika.
W lipcu 2017 roku, po pożarze wieży katedralnej, zdjęty, a od czerwca 2018 roku eksponowany w Muzeum Lubuskim podczas wystawy pn. Archeologia Niebiańska. Była to pierwsza znana publiczna prezentacja dzwonu od chwili jego zawieszenia w 1526 roku. [ Dane na dzień: 23.10.2018 ]