Żużlowiec i trener. Jeden z pionierów i założycieli sekcji żużlowej w Gorzowie Wlkp. Zawodnik Gwardii Gorzów i Stali Gorzów (1950-1952 i 1955-1956). Uważany za odkrywcę i pierwszego trenera Edwarda Jancarza.

Urodzony w miejscowości Jaksice koło Inowrocławia. Zmarł w Gorzowie. Jeden z najlepszych żużlowców gorzowskich lat 50. ub. wieku. Debiutował pod koniec lat 40. w barwach Gwardii Gorzów. W 1950 roku został zawodnikiem Stali Gorzów. W latach 1950-1952 bronił jej barw w rozgrywkach o mistrzostwo Poznańskiej Ligi Okręgowej, przyczyniając się m.in. do zdobycia przez Stal wicemistrzostwa okręgu zielonogórskiego (1951). Odnosił również sukcesy indywidualne: zajął czwarte miejsce w turnieju inaugurującym rozgrywki żużlowe w Gorzowie (1950), był indywidualnym mistrzem okręgu zielonogórskiego (1950), a w zawodach o Stalowy But zajął drugie miejsce (1951). Po zawieszeniu działalności Stali Gorzów (1953) przeniósł się do Świętochłowic, startując w latach 1953-1954 w barwach miejscowej Stali (później Śląsk Świętochłowice). W 1954 roku powrócił do Gorzowa. W 1955 roku był podstawowym zawodnikiem reaktywowanej miejscowej Stali i m.in. rekordzistą toru w Gorzowie. W jednym z pierwszych meczów 1956 roku doznał skomplikowanego złamania kości przedramienia i zakończył karierę żużlową. Później zdobył uznanie jako trener. M.in. doprowadził Stal do pierwszego w historii klubu złotego medalu drużynowych mistrzostw Polski (1969). Uważany za odkrywcę talentu Edwarda Jancarza, miał duży wpływ na kariery Ryszarda Dziadkowiaka, Edmunda Migosia i innych. Przez wiele lat pracował w ZM Gorzów. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim OOP (1987). [ Dane na dzień: 25.09.2013 ]